Lamskofte met saffraanyoghurt en zuurkool – een gewaagde combinatie: in de Bremer “Tatort” zette de maaginhoud van de dode man de onderzoekers op het spoor

De sfeer binnen het team in Bremen is gespannen: inspecteur Liv Moormann (Jasna Fritzi Bauer) is gefrustreerd omdat ze haar zus in de gevangenis niet mag bezoeken, wat ze al lang had moeten doen. Haar collega Linda Selb (Luise Wolfram) toont er weinig begrip voor. Ze is boos omdat een zaak niet is afgelopen zoals verwacht. In plaats van een drugsdealer die dodelijke stoffen verkocht, zit nu zijn vriendin voor hem in de gevangenis.

De noodzakelijke verandering komt van een lijk dat 's ochtends aanspoelt op het strand van de Wezer. Maar de ontdekking zorgt meteen voor nieuw ongenoegen. De identiteit van de dode man is onduidelijk. Geen papieren, geen mobiele telefoon, geen vingerafdrukken. “Plaats van misdaad onbekend, slachtoffer onbekend”, trekt Moormann een grimas. Haar humeur verbetert niet door zo'n onduidelijke situatie.

We weten immers dat het om een ​​man van begin dertig gaat, met een niet al te fraai gezicht. Forensisch patholoog Bingley (Helen Schneider) werpt licht op de zaak wanneer ze de maaginhoud onderzoekt: lamskofte met saffraanyoghurt en zuurkool, een gewaagde combinatie die je alleen in de Hanzestad kunt krijgen, bij de snackbar vlak naast de beruchte Dark Club.

De rechercheurs boeken langzaam vooruitgang in de zaak. De dode man, Marek Kolschak (Jonathan Berlin), werkte als onderzoeksjournalist en zat achter dezelfde drugsdealer aan als Selb. Chance is een vreemde vogel. Maar dat is nog niet alles: Kolschak was van beroep verslaggever en in het privéleven een stalker. Al snel wordt zijn ex-vriendin Rani Ewers (Via Jikeli) verdacht van moord.

De alleenstaande moeder voelde zich al lang overweldigd door de situatie en confronteerde Kolschak ermee, maar ze wilde niet naar de politie stappen. Zij en haar dochtertje worden al jaren verzorgd door een zorgzame verpleegster (Sarina Radomski), met wie ze samenwoont in een appartement.

Het verhaal van Ewer krijgt veel ruimte in "Solange du atmest" (regisseur: Franziska Margarete Hoenisch, scenario: Judith Westermann). Het feit dat de nadruk vanaf het begin op haar angst voor vervolging ligt, blijkt echter bijzonder moeilijk. Alleen met moeite smelten de verschillende verhaallijnen samen tot een spannend misdaadverhaal.

Het duo uit Bremen kan zo hardnekkig onderzoek doen als ze willen, gedreven door de wens om de lastige zaak eindelijk op te lossen – en door hun innerlijke woede. Als Moormann erachter komt dat Selb achter haar rug om met haar zus heeft gesproken, wordt de toon onder haar collega's gespannen. De ene scherpe opmerking volgt op de andere. Gevoeligheid en consideratie: gegeven.

Het echte probleem ligt echter niet bij de onderzoekers, maar bij de ingewikkelde verstrengeling van de subplots en de geloofwaardigheid van het verhaal. Deze misdaadscène in Bremen beweegt zich voortdurend tussen misdaad, psychologisch en sociaal drama. Maar de spanning ontbreekt.

Er wordt teveel gepraat, onnodig uitgelegd, er wordt gepuzzeld en gekibbeld. Ook de acteerprestaties zijn soms vreemd geïmproviseerd en amateuristisch van aard. Hierdoor ontstaat er extra onrust in het ensemble, wat de moeilijke gebeurtenissen niet ten goede komt.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de abrupte wending aan het eind, die je alleen met een beetje goede wil gelooft. Het idee dat wederom de persoon van wie je het het minst verwacht het gevaarlijkst is, lijkt net zo overdreven als deze zaak zelf.

“Tatort” uit Bremen: “Zolang je ademt”. Zondag, 20:05 uur / 20:15 uur, SRF 1 / ARD.